İbn Teymiyenin Bekriyi Tekfir Etmemesi

 İbn Teymiye Er Raddü Ale'l Bekri  İsimli  eserinde şöyle demektedir:

نعلم بالضرورة انه لم يشرع لأمته أن تدعو أحدا من الأموات لا الأنبياء ولا الصالحين ولا غيرهم لا بلفظ الاستغاثة ولا يغيرها ولا بلفظ الاستعاذة ولا يغيرها كما أنه لم يشرع لأمته السجود لميت ولا لغير ميت ونحو ذلك بل نعلم أنه نهى عن كل هذه الأمور وأن ذلك من الشرك الذي حرمه الله تعالى ورسوله لكن لغلبة الجهل وقلة العلم بآثار الرسالة في كثير من المتأخرين لم يكن تكفيرهم بذلك حتى يتبين لهم ما جاء به الرسول صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مما يخالفه ولهذا ما بينت هذه المسألة قط لمن يعرف أصل الإسلام إلا تفطن وقال هذا أصل دين الإسلام

وكان بعض الأكابر من الشيوخ العارفين من أصحابنا يقول هذا أعظم ما بينته لنا لعلمه

بأن هذا أصل الدين

"Bizler zaruri olarak bilmekteyiz ki Nebi (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) ümmetine ölmüş olanlara İster peygamberler ister Salihler isterse onlardan başkaları olsun Ne İstigase lafzıyla ne de bundan başka bir lafız ile veyahut da istiaze (sığınma) ya da bunun haricindeki lafızlarla dua etmelerini meşru kılmamıştır.

Tıpkı ölüye veyahut da ölü olmayanlara secde etmeyi meşru kılmadığı gibi.

Bilakis bizler biliriz ki bunların hepsini yasaklamıştır ki bu Allah ve Rasulünün haram kıldığı şirkin kendisidir.

Fakat sonraki dönemlerde cehaletin yayılması ve risaletin izlerine dair ilmin azalmasından dolayı, muhalefet edildiği hususlarda Rasulün (Sallallahu Aleyhi ve sellem) getirdiği şeyler onlara açıklanana kadar bu kimselerin tekfir edilmeleri söz konusu olmamıştır.

İşte bundan dolayıdır ki İslam dininin aslını bilenlere bu meseleyi açıkladığımda hepsi bunu idrak ettiler ve işte bu, İslam dininin aslıdır, esasıdır dediler.

Bilakis bizim ashabımızdan (Hanbelilerden) arif olan şeyhlerin büyükleri bunun İslam dininin esası olduğunu bildiklerinden dolayı"Bize açıkladığın meselelerin en büyüğü, en önemlisi budur" dediler.


(Kaynak Er-Redd ale’l Bekri, 2/731)