MUHAMMED EBİ ZEMENİN EHLİ SÜNNETİN VAAD VE VAİD MESELESİNİ İZAH EDERKEN DEDİ Kİ ;

 MUHAMMED EBİ ZEMENİN EHLİ SÜNNETİN VAAD VE VAİD MESELESİNİ İZAH EDERKEN DEDİ Kİ ;

۱۸۲ حَدَّثَنَا الْأَصْمَعِي قَالَ: كُنَّا عِنْدَ أَبِي عَمْرِو بْنِ الْعَلَاءِ فَجَاءَهُ عَمْرُو بْنُ عُبَيْدٍ فَقَالَ: يَا أَبَا عَمْرٍو هَلْ يُخْلِفُ اللَّهُ

الْمِيعَادَ قَالَ: لَا ، قَالَ: أَرَأَيْتَ إِذَا وَعَدَ عَلَى عَمَلٍ ثَوَابًا يُنْجِزُهُ؟ قَالَ: نَعَمْ، قَالَ: فَكَذَلِكَ إِذَا وَعَدَ عَلَى عَمَلٍ عِقَابًا، قَالَ: فَقَالَ أَبُو عَمْرِو رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ: إِنَّ الْوَعْدَ غَيْرُ الْوَعِيدِ إِنَّ الْعَرَبَ لَا تَعُدُّ خُلْقًا أَنْ تُوعِدَ شَرًّا فَلَا تَفِي بِهِ، وَإِنَّمَا الْخُلْفُ أَنْ تَعِدَ خَيْرًا فَلَا

تَفِي بِهِ، ثُمَّ أَنْشَدَ:

وَلَا يَرْهَبُ ابْنُ الْعَمِّ وَالْجَارُ صَوْلَتِي ** وَلَا أُنْثَنِي مِنْ خَشْيَةِ الْمُتَهَدِّدِ

وَإِنِّي إِذَا أَوْعَدْتُهُ أَوْ وَعَدْتُهُ ** لَمُخْلِفٌ إِيعَادِي وَمُنْجِزٌ

مَوْعِدِي

Asma'i dedi ki: Bir keresinde Ebu Amr bin Ala'nın yanındaydık. Derken Amr bin Ubeyd gelip şöyle dedi:

- Ey Ebu Amr! Allah sözünü bozar mı?

Ebu Amr:

- Hayır.

- Ne dersin, bir amele sevap vereceğini vâdettiyse sözünü tutar mi?

- Evet.

Peki, aynı şekilde bir amele ceza vereceğini vådettiğinde de mi?

Ebu Amr bu soru üzerine şöyle dedi: "Vaad, vaidden başkadır. 

Araplar, kötülük vådedip sözüne vefa göstermemeni sözünde durmama saymazlar. 

Sözünde durmama, ancak iyilik vådedip sonra vefa göstermemendir." Sonrasında şu şiiri okudu:

Amcaoğlum ve komşum, saldırımdan korkmaz, Tehditkârdan çekinerek eğilip bükülmezler. 

Çünkü ben vådettiğim veya vaid ettiğimde, Kesinlikle vaîdimi bozar, vaadimi yerine getiririm.

(Kaynak Ebi Zemenin /Usulus sunne Sayfa 157/158)